उखुको झ्याङ्भित्रबाट अझै आवाज आइरहन्छ ‘दाइ ! मलाई बचाउनुस् !’ अस्पतालबाट बिरामीका आफन्त अझै हारगुहार गरिरहेछन् ‘लौ न रगत ! लौ न अक्सिजन ! लौ न उपचार !’ परदेशबाट खबरहरु आइरहन्छन् ‘छोरो रहेन ! बा रहनुभएन !’ सत्ताको कौशीमा बसेर शासक घोक्रो फुलाउँदै कराइरन्छ ‘का…..ग ! का…….ग ! का……ग !’ गरीबको भान्सामा भोक अट्टाहास हाँसिरहेछ ! सरकार सडकमा नाङ्गै दौडिरहेछ ! कोही आफ्नै कपडा च्यातेर ढाक्न खोजिरहेको छ सरकारको आङ ! तर सरकार आँखा चिम्लेर दौडिरहेकै छ लगातार नाङ्गै, र कुल्चिरहेकै छ फुटपाथमा भोको निदाएका पेटहरु ! बोल्न नसकेर, बोल्न नजानेर, बोलीको सुनुवाइ नभएर, बोल्नुको अर्थ नदेखेर, चुपचाप चुपचाप छन् जनताहरु । म, यो मुलुकको सबैभन्दा क्रान्तिकारी कवि, हातमा मोबाइल बोकेर थिचिरहेछु लगातार ‘हार्दिक श्रद्धाञ्जली !’ र आफ्नै काँध थपथपाइरहेछु ‘स्याबास् कवि, स्याबास् !’ पिँजडाभित्रबाट केही सुगाहरु रटिरहेछन् ओ शासक ! तिम्रो दिमाग कहाँ छ ?’
